Ναι, ακόμα μια ανθολογία.
Ζούμε σε μια εποχή όπου, σε πείσμα των πολλών που την αποκαλούν "αντιπνευματική" και θρηνούν υποκριτικά για το τέλος της ποίησης, ίσως για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, έχουμε πολλές χιλιάδες "ενεργούς" ποιητές - και ενεργούς ονομάζω αυτούς που δε γράφουν στίχους στο ημερολόγιό τους αλλά εκδίδουν ποιητικές συλλογές, απαγγέλλουν τα ποιήματά τους σε συλλόγους, τα στέλνουν σε περιοδικά, συμμετέχουν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, δημοσιοποιούν τα ποιήματά τους στο Διαδίκτυο - σε ιστολόγια, σε λογοτεχνικούς ιστοχώρους, στο Facebook - ακόμα και όσους βγαίνουν και διαβάζουν ποιήματα στο δρόμο.
Σε μια τέτοια εποχή, που χιλιάδες γράφουν ποίηση και ακόμα περισσότεροι τη διαβάζουν (και πάλι σε πείσμα του κάθε "ξερόλα" που δηλώνει πως "σήμερα κανείς δε διαβάζει ποίηση"), είναι αδύνατον κάποιος να διαβάσει τα πάντα. Υπάρχουν πολλά περιοδικά, πολλές διαδικτυακές ανθολογίες, πολλά blogs που δημοσιεύουν ποιήματα. Κανείς δεν δημοσιεύει τα πάντα - κάτι τέτοιο θα ήταν ακατόρθωτο, αλλά ακόμα και να κατορθωνόταν θα ακύρωνε τον ίδιο το σκοπό της ανθολόγησης. Έτσι, αναγκαστικά, ο καθένας επιλέγει με τα δικά του - υποκειμενικά - κριτήρια.
Επειδή λοιπόν υποκειμενικά κριτήρια και εγώ έχω, και επειδή με πολλών την κρίση συμφωνώ, με πολλών διαφωνώ, αλλά με κανενός δεν ταυτίζομαι, αποφάσισα να δοκιμάσω να ξεκινήσω κι' εγώ μια νεοελληνική ποιητική ανθολογία. Σαν εγχείρημα μου φαίνεται τιτάνιο, σε συνάρτηση μάλιστα με τη σχεδόν απόλυτη ανυπαρξία του ελεύθερου χρόνου μου, αλλά θα το ξεκινήσω σιγά σιγά και όπως πάει.
Ξεκαθαρίζω από τώρα πως αν δημοσιεύσω κάποιο ποίημα και ο δημιουργός του, για οποιονδήποτε προσωπικό ή άλλο λόγο, δεν θέλει το ποίημα να βρίσκεται στην ανθολογία, αρκεί να με ενημερώσει και θα το αφαιρέσω.
Αυτά προς το παρόν, και να δούμε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.
Ζούμε σε μια εποχή όπου, σε πείσμα των πολλών που την αποκαλούν "αντιπνευματική" και θρηνούν υποκριτικά για το τέλος της ποίησης, ίσως για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία, έχουμε πολλές χιλιάδες "ενεργούς" ποιητές - και ενεργούς ονομάζω αυτούς που δε γράφουν στίχους στο ημερολόγιό τους αλλά εκδίδουν ποιητικές συλλογές, απαγγέλλουν τα ποιήματά τους σε συλλόγους, τα στέλνουν σε περιοδικά, συμμετέχουν σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, δημοσιοποιούν τα ποιήματά τους στο Διαδίκτυο - σε ιστολόγια, σε λογοτεχνικούς ιστοχώρους, στο Facebook - ακόμα και όσους βγαίνουν και διαβάζουν ποιήματα στο δρόμο.
Σε μια τέτοια εποχή, που χιλιάδες γράφουν ποίηση και ακόμα περισσότεροι τη διαβάζουν (και πάλι σε πείσμα του κάθε "ξερόλα" που δηλώνει πως "σήμερα κανείς δε διαβάζει ποίηση"), είναι αδύνατον κάποιος να διαβάσει τα πάντα. Υπάρχουν πολλά περιοδικά, πολλές διαδικτυακές ανθολογίες, πολλά blogs που δημοσιεύουν ποιήματα. Κανείς δεν δημοσιεύει τα πάντα - κάτι τέτοιο θα ήταν ακατόρθωτο, αλλά ακόμα και να κατορθωνόταν θα ακύρωνε τον ίδιο το σκοπό της ανθολόγησης. Έτσι, αναγκαστικά, ο καθένας επιλέγει με τα δικά του - υποκειμενικά - κριτήρια.
Επειδή λοιπόν υποκειμενικά κριτήρια και εγώ έχω, και επειδή με πολλών την κρίση συμφωνώ, με πολλών διαφωνώ, αλλά με κανενός δεν ταυτίζομαι, αποφάσισα να δοκιμάσω να ξεκινήσω κι' εγώ μια νεοελληνική ποιητική ανθολογία. Σαν εγχείρημα μου φαίνεται τιτάνιο, σε συνάρτηση μάλιστα με τη σχεδόν απόλυτη ανυπαρξία του ελεύθερου χρόνου μου, αλλά θα το ξεκινήσω σιγά σιγά και όπως πάει.
Ξεκαθαρίζω από τώρα πως αν δημοσιεύσω κάποιο ποίημα και ο δημιουργός του, για οποιονδήποτε προσωπικό ή άλλο λόγο, δεν θέλει το ποίημα να βρίσκεται στην ανθολογία, αρκεί να με ενημερώσει και θα το αφαιρέσω.
Αυτά προς το παρόν, και να δούμε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.
