Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη - Η γυναίκα του Λωτ

Η γυναίκα του Λωτ παραμένει

μεσ’ απ’ όλα τα στατικά

δομημένα σχήματα.

Να δείξω τη γυναίκα του Λωτ;

Πως; Αφού είναι απ’ όλα

τα βουβά το πιο αλάτι,

το πιο ακίνητο του θανάτου

ενός θανάτου επίμονου

ακίνητου μέσα σε μια συνεχή

περιέργεια που εκφράζεται

με την κίνηση που απέμεινε

την τελευταία

φωνή κραυγαλέα :

Ποιοι είσαστ’ εσείς οι κόκκινοι

πυρωμένοι από φλόγες;

Ποιος είναι ο ακόλαστος

εγώ ή εσείς;

Τι γυρεύω εδώ εγώ

καταδικασμένη για πάντα στη σιωπή;

Βλέπω το τρομερό ξέσπασμα

της επιθυμίας σας και γω

για πάντα θα μένω

αμέτοχη, βρίζοντας και φτύνοντας

κάτι κρυστάλλους επίμονους

που μου κατατρώγουν το στόμα.

Διψάω· δε θέλετε να μου δώσετε νερό

μου δίνετε μόνο αδιάντροπα

αυτή την τρομερή σας εικόνα.

Το ψωμί σας είναι λυσσασμένο,

μα εγώ θά’δινα τα πάντα

για ένα ψίχουλο·

έναν μόνο κόκκο

απ’ τ’ ατέλειωτα όργιά σας.

Η μουσική σας με ξεκουφαίνει·

βουτηγμένη στην αφόρητη μοναξιά μου

καραδοκώ ν’ ακούσω

τον ήχο ενός μικρού κύματος

που θα ξεσήκωνε τ’ αλατερό μου μνήμα

με παλμούς υπέροχους

θα’ φτανε να κλείσω

τις ματωμένες πληγές

που μ’ ανοίξατε

αιώνες τώρα.

Το μόνο που φοβάμαι

η ανυπαρξία.

Μη μου πείτε πως δεν υπάρχω,

πως δεν υπήρξα ποτέ

πως δεν είμαι ούτε μνήμη.

Μη με λιώσετε με τους

καταρράκτες των δακρύων σας

δεν θέλω δάκρυα και συγγνώμες

μόνο πείτε μου

υπάρχεις

κι’ είσαι για μας

ένα κομμάτι αλάτι.