Συχνά τους έβλεπες, σκυφτοί να γέρνουν μπρος στους πάγκους
πόσην αλμύρα κουβαλεί στην πλάτη ένας ιδρώτας
ποτάμι που παρέσυρε πληθώρα τα παιδιά του
σκορπίσανε στο ξάγναντο στου κόσμου χίλια μέρη
ο νόστος φωτεινή γραμμή που αδιόρατη φαρδαίνει
ορθοστητοί ανακάθονται, μην τους ξεσυνερίζεις
με τρέμουλο όπως κρατούν παλιές φωτογραφίες
μια αυλή, μια λεύκα, μιαν ελιά, το πεύκο, το πηγάδι
γλυκομυρίζουν γιασεμιά, γεράνια και γαζίες
πέρα το νυχτολούλουδο το μαρτυράει του γρύλου
του τζιτζικιού που απόθεσε τη στάχτη στα μαλλιά τους
έκλεισε απ’ ώρα το μικρό, στενούλι καφενείο
κι’ απ’ την πλατεία φύγανε – έτσι’ δαν στα όνειρά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου