Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη - Χώμα στα Τζάμια

Κορίτσια γυμνά τρέχουν κατά μήκος της θαλάσσιας ακτής.

Όλοι τα αγαπούν και θέλουν να τ’ αγγίξουν.

Η σάρκα τους άγριο ροδάκινο, ικανό να κατασπαράξει τον οποιονδήποτε.

Μα αυτές δε σε κοιτούν.

Ό,τι αγγίξουν γίνεται χρυσάφι.

Ο ήλιος αντανακλά πάνω στα πανάκριβα γυαλιά τους.

Εσύ κοιτάς σκαλίζοντας στην άμμο το όνομά σου

πολλαπλασιασμένο.

Να φτάσει για όλες.

Παίζουν τώρα μ’ ένα δελφίνι, δήθεν τυχαία.

Τις παίρνει και φεύγει, χοροπηδώντας πάνω στα κύματα.

Σε χαιρετάνε από μακριά με χαχανητά.

Εσύ κλείνεις την ομπρέλλα.

Διπλώνεις την πετσέτα.

Φεύγεις υποκλινόμενος

στα μυστήρια που απλόχερα χαρίζει η φύση

στους αδικημένους, τους εγκαταλειμμένους.

Σ’ αυτούς που παρά λίγο να πάρουν κάτι

μα δεν το γεύτηκαν ποτέ.

Αποχωρείς

φορώντας το πλεχτό μαγιώ που σου έπλεξε με φροντίδα η μαμά σου.

Που μουσκεύει και δε στεγνώνει ποτέ.

Όπως και τα δάκρυά σου.

Σε φρόντισε καλά η μαμά σου. Τηλεγράφησέ της.

Εγώ τουλάχιστον θα’ρθώ στη δική σου κηδεία

για να εκφωνήσω βροντερά:

Ο θάνατος μετέχει

στη μέθεξη του απόλυτου.

Θα βροντοφωνάξω

θα φωνάξω με τις τελευταίες μου δυνάμεις:

Κλέφτες! Μας κλέψατε τις ζωές!

Δώστε τις τώρα πίσω!

Οι κλέφτες τότε ακροποδητί θα παρελάσουν.

Η μαμά σου, ο τροχονόμος, ο διευθυντής,

ο έφορος, ο δικαστής, ο πεινασμένος νεκροθάφτης.

Μη στενοχωριέσαι

όλοι αυτοί θα βρουν

θα σκύψουν να μαζέψουν λίγο χώμα

την κατάλληλη στιγμή.

Ως την αιωνιότητα θα θυμάσαι

αυτό τον καταραμένο ήχο

που κάνει το χώμα

όταν χτυπάει τα τζάμια

της τελευταίας σου κατοικίας.

Μου λερώσατε τα τζάμια παιδιά

μια στιγμή να τα καθαρίσω

πως κάνετε έτσι

μια στιγμή παιδιά

δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που κάνετε

δεν το περίμενα ποτέ από σας.

Μα αυτοί

όλο και πετάνε και πετάνε

μέχρι να σε εξαφανίσουν.

Να μη θυμάσαι

ότι κάποτε υπήρξες

και τόλμησες να κοιτάξεις εκείνη τη μέρα τα κορίτσια.