Στο ακρόπρωρο βγαίνω αργά κάθε βράδυ
όταν πάνε για ύπνο κι’ έχουν γίνει ρημάδι
η μαυρίλα του νόστου ρυμουλκεί το σκοτάδι
που θολό ξεχειλίζει και αφήνει σημάδι
στων δαχτύλων την άκρη, παγωμένα στο χάδι
ενός σκύλου κοντά μου που στο σάκο μου θάβει
μια μπαλίτσα ’πο άστρα να φωτίζει δεν παύει
ένα χνάρι της μνήμης να το φτιάξει υφάδι
μα η αλμύρα που όλα τα πράγματα σκάβει
δεν αφήνει ζιζάνια· μην πνιγεί το καράβι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου