Δυο πουλιά γερμένα
στο θλιμμένο πάρκο
αν είχες στάλα αγάπη
στην ψυχή σου Μάρκο
θά’μουνα το ένα·
μ’ ανοιχτά φτεράκια
να μαδώ τις άκρες
απ’ τα πούπουλά μου
λίγο αφηρημένα
και να με κοιτάξεις,
στρογγυλή απορία·
– Όμως
πως εδώ εβρέθης;
Στου μυαλού τα βάθη
φέγγισαν τα λάθη.
Τ’ όνειρό μου εχάθη·
μαύρη απελπισία
θά’πρεπε να ήσουν
σ’ άλλη συνοικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου