Ειρήνη Ντούρα-Καββαδία - Ο κολυμβητής

Ένα απέραντο πέλαγος
αντιφέγγει στο βλέμμα σου,
απροσπέλαστο κι ανεξιχνίαστο
φουρτουνιασμένο κι αφιλόξενο
σωστό του σκότους έρεβος
στο αχανές του μεγάλου Ωκεανού
κι ας μοιάζει εκεί απόμερο
με κόλπο πράο κι ήμερο
του Αργοσαρωνικού.

-         Ουτοπία!

Άπειρες φλόγες σιγοκαίουν
Ασίγαστες κι απαρατήρητες
στις γαλανές σου ίριδες.
Λέξεις που έμειναν ανείπωτες,
πολύχρωμα σέρφινγκ που πλέουν
και σχίζουν τολμηρά τα κύματα

Στα βάθη τα απύθμενα νοερά σε καλούν
για βαθιές βουτιές σ’ εμπνέουν
μα και σε προκαλούν
της Πόντης τ΄ άγρια νερά
στην Άγια Μαύρα να δαμάσεις σου ζητούν.

Κι αιχμάλωτος σαν πάντοτε εγώ,
με σθένος δεινού κολυμβητή,
στις θάλασσές σου θαρρετά ξεχύνομαι
σε κάθε ματιά σαϊτευτή σύγκορμα ριγώ