Γεύτηκα απόψε τη σκουριά της άγκυρας του πλοίου
«μη φεύγεις» είπα απόκοσμα κι’ άσε να σε πλανέψω
στα χείλη ίχνη από χαρτί της γλώσσας του λοστρόμου
που βύζαινε της μάνας του παλιές φωτογραφίες
Ξέσκισα με τα δόντια μου πανιά, τσάκισα ξάρτια
άλμπουρα τρις σκαρφάλωσα τρελλή απ’ την αγρύπνια
μέσα στ’ αμπάρι τρύπωσα: ρουφάγαν τον καπνό τους
κι’ εγώ τους δάγκωσα βαθιά τα βρώμικά τους μέλη
Έδεσα ναύτες με σκοινιά, τους σφάλισα τα μάτια
να μην τους πάρουν τη μιλιά οι άγριες Σειρήνες
γυμνή χόρεψα αλλόφρονη στο μεσιανό κατάρτι
κόντρα το κύμα χτύπησε στο άγουρό μου στήθος
Κανείς δε μού’στερξε ποτέ τον πρώτον πρώτον ίσκιο
κανένας στο κουφάρι μου ήρθε να νανουρίσει
κανείς εμπρός στην κάσα μου δεν είπε ένα λόγο
κι’ ο πλοίαρχος αρνήθηκε σημαία ν’ ανεμίσει
Τα δυο σου μάτια τα γλαρά ποτέ να μη μου πούνε
πως το βαπόρι πέταξε, πως το βαπόρι πάει
έπλευσε σ’ άλλες αγκαλιές, άλλα στερνά λιμάνια
σ’ ανταριασμένα πέλαγα έπεσε σε υφάλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου